In an ocean full of options
There is freedom to choose
And anxiety of the unknown
With a different kind of wind
The direction is unpredictable
And the journey a destination
Thumbs up 👍/ Duim omhoog
This morning I woke up early to go for my endurance run. It was already warm and on my way I only encountered some fellow bicyclists and runners. While running, my mind often drifts off. This time I thought of my goal: The Rotterdam marathon. I thought of the journey towards that goal and all the hardship that must be endured to reach it. For me, it’s about pushing my boundaries. I know the journey will be hard; I don’t have an athletic figure yet and I am still experiencing side effects of cancer treatment hampering my performance, but at least I will give it a serious attempt. Whether I will reach my goal or not, one thing is clear. I will never forget the support of people during difficult times. When I reached a steep hill today, out of breath and sweating, a couple of cyclists who were resting gave me a thumbs up. I smiled, gave a thumbs up back and enjoyed the remaining run. When it’s going to get though, the though keep going! But even better with support! So here is to all the people on the way showing interest, clapping their hands, smiling, waving and showing a thumbs up: A big thank you!!! You make a difference!
**************************************
Vanmorgen stond ik vroeg op om mijn duurloop te gaan doen. Het was al warm en onderweg kwam ik alleen nog wat medefietsers en lopers tegen. Tijdens het hardlopen dwalen mijn gedachten vaak af. Deze keer dacht ik aan mijn doel: de marathon van Rotterdam. Ik dacht aan de reis naar dat doel en alle ontberingen die moeten worden doorstaan om het te bereiken. Voor mij gaat het om het verleggen van mijn grenzen. Ik weet dat de reis moeilijk zal zijn; Ik heb nog geen atletisch figuur en ervaar nog steeds bijwerkingen van de kankerbehandeling die mijn prestaties belemmeren, maar ik ga het in ieder geval serieus proberen. Of ik mijn doel zal bereiken of niet, één ding is duidelijk. Ik zal de steun van mensen in moeilijke tijden nooit vergeten. Toen ik vandaag buiten adem en zwetend een steile heuvel bereikte, gaven een paar fietsers die aan het rusten waren me een duim omhoog. Ik glimlachte, stak mijn duim omhoog en genoot van de resterende run. "When it's going to get though, the though keep going!" Maar nog beter met ondersteuning! Dus hier is aan alle mensen die onderweg interesse tonen, in hun handen klappen, glimlachen, zwaaien en een duim omhoog laten zien: heel erg bedankt!!! Jij maakt het verschil!
Strange Fruit / Vreemde Vruchten
Yesterday, I listened to the Jazz song “Strange Fruit” from Billie Holiday and I was intrigued. What was this song about? I learned that the song is based on the poem “Bitter Fruit” written in 1937 by Abel Meeropol. It describes the lynching that took place, primarily in the South of the USA, between the late 19th century and the early 20th century. Most lynched people were black, but also immigrants and those helping the black were victim. According to the NAACP, the National Association for the Advancement of colored People, 4743 people were lynched between 1882 and 1968. This means that on average, a man or woman was brutally murdered each week without due process.
Although the Dyer anti-lynching bill was introduced in 1918 and passed the congress in 1922, the senate halted the bill until 2018, at which the Justice for Victims of lynching act was accepted. In an attempt to weaken the passed bill, senator Rand got a revised version passed by the House of Representatives in 2020, the Emmett Till Antilynching Act, although the senate has yet to take action. In an ongoing attempt to diminish recognition of these horrific crimes, the land of Freedom does not seem to be that free to all.
History of Lynching in America | NAACP
********************************************
Gisteren luisterde ik naar het jazznummer “Strange Fruit” van Billie Holiday en ik was geïntrigeerd. Waar ging dit lied over? Ik heb geleerd dat het lied is gebaseerd op het gedicht “Bitter Fruit”, geschreven in 1937 door Abel Meeropol. Het beschrijft het lynchen dat, voornamelijk plaatsvond in het zuiden van de VS, tussen het einde van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw. De meeste gelynchte mensen waren zwart, maar ook immigranten en degenen die de zwarten hielpen waren het slachtoffer. Volgens de NAACP, de National Association for the Advancement of coloured People, werden tussen 1882 en 1968 4743 mensen gelyncht. Dit betekent dat er gemiddeld elke week een man of vrouw op brute wijze werd vermoord zonder proces.
Hoewel de Dyer-wet tegen lynchen in 1918 werd geïntroduceerd en in 1922 door het congres werd aangenomen, hield de senaat de wet tot 2018 tegen, waarop de wet Justice for Victims of lynching werd aanvaard. In een poging om het aangenomen wetsvoorstel te verzwakken, kreeg senator Rand in 2020 een herziene versie aangenomen door het huis van afgevaardigden, de Emmett Till Antilynching Act, hoewel de senaat nog actie moet ondernemen. In een voortdurende poging om de erkenning van deze gruwelijke misdaden te verminderen, lijkt het land van Vrijheid niet voor iedereen zo vrij te zijn.
Het gevoel van een glas water
Niet alleen hollen of stilstaan
Soms met de stroom meegaan
Stormachtig als de zee kan zijn
En de druppel op de gloeiende plaat
In het klein
Boven elkaar, naast elkaar
Onder elkaar, op elkaar
Kil en ook verstikkend
Sterk en ook zacht
Het licht valt bij haar binnen
Vervormd door het beschermende glas
Ik wou dat ik zo was
Nooit meer water bij de wijn
Maar een schittering in mijn zijn
© Cheryl Roumen
Sometimes things are not what they seem / Soms is iets niet wat het lijkt
A few weeks ago, my husband developed hip pain for no apparent reason. Given the age, we thought about wear and tear and all kinds of treatment methods were discussed. From paracetamol to corticosteroid injections and complete hip surgery. Until….a hole fell in the upholstery of the car seat and the complete interior turned out to be broken and the filling fell apart. Our statement fell apart and luckily so! With a restored car seat, the hip works fine again. “Sometimes things are not what they seem,” said the mole.
*******************************************
Een paar weken geleden kreeg mijn man pijn aan zijn heup zonder duidelijke reden. Gezien de leeftijd dachten we aan slijtage en kwamen er allerlei behandelmethoden ter sprake. Van paracetamol tot corticosteroïden injecties en complete heupoperatie. Totdat….er een gat viel in de bekleding van de autostoel en het complete binnenwerk bleek afgebroken en de vulling uit elkaar viel. Onze verklaring viel in duigen en gelukkig maar! Met een herstelde autostoel werkt de heup weer prima. “Soms is iets niet wat het lijkt”, zei de mol.
Don’t follow the lights
The night and darkness have always had an attraction for me. It calmed me down and I got the feeling that I have time and space. It was therefore surprising to me to discover that there are also many people who do not like the night and darkness, but feel comfortable during the day and in the light. Today we visited the Waitomo glowworm caves. Worms live in the stalactite caves that live for 9 months and give light during that time, so-called bioluminescence. At the end of the 9 months they pupate into an insect after which they reproduce in 3 days and then die. In the 9 months they live as worms they catch their prey by attracting them with the light. Once close to the light, the prey is caught in a slimy thread from which there is no escape. The beautiful spectacle reminds me: “Don’t follow the lights (of someone or something else) but shed your own light, or like me, enjoy the dark and trust your senses”.
New Zealand, July 2019
**************************************
De nacht en duisternis hebben altijd een aantrekkingskracht op me gehad. Ik werd er rustig van en ik kreeg het gevoel tijd en ruimte te hebben. Het was dan ook verrassend voor me om te ontdekken dat er ook veel mensen zijn die niet van de nacht en duisternis houden, maar zich prettig voelen gedurende de dag en in het licht.
Vandaag bezochten we de Waitomo glowworm caves. In de druipsteengrotten leven wormen die 9 maanden oud worden en gedurende die tijd licht geven, zogenaamde bioluminescentie. Aan het eind van de 9 maanden verpoppen ze zich tot insect waarna ze in 3 dagen zorgen voor reproductie om vervolgens het loodje te leggen. In de 9 maanden die ze leven als worm vangen ze hun prooi door hen aan te trekken met het licht. Eenmaal in de buurt van het licht wordt de prooi gevangen in een slijmerige draad waar geen ontkomen meer aan is.
Het prachtige schouwspel herinnert me eraan:”Don ’t follow the lights (of someone or something else) but shed your own light, or like me, enjoy the dark and trust your senses”.
One step at a time / stap voor stap
It is strange, but sometimes we forget how it was to do activities that we used to do. We forget about the technique, the effort and sometimes the pain or pleasure involved as well.
Standing at the start of the half marathon of Eindhoven, after breast cancer treatment and after not having done a run in five years (treatment + COVID-19), I was nervous. What could my body handle? Would I be able to keep the pace?
With a heart rate of 174 beats per minute, I took one step at a time, 1km… ok, towards the next, …music accompanying each step… 5km… going ok… 10 km…..almost halfway….15km…I start to feel my muscles….20km the cheering of the crowd welcomes the thousands of people running here today. All of them with their own story. “Come on Cheryl!” How wonderful to be welcomed this way. I cross the finish line… relieved, glad, proud….and after a few steps I start to cry. So many emotions, it’s been such a difficult road. Some things you don’t forget and that are the ones that struck your heart in a painful manner but also in an utterly beautiful manner. Thank you for that!
********************************
Het is vreemd, maar soms vergeten we hoe het was om activiteiten te doen die we vroeger deden. We vergeten de techniek, de inspanning en soms ook de pijn of het plezier.
Staande aan de start van de halve marathon van Eindhoven, na behandeling van borstkanker en na vijf jaar niet meer te hebben gelopen (behandeling + COVID-19), was ik nerveus. Wat kan mijn lichaam aan? Zou ik het tempo kunnen volhouden?
Met een hartslag van 174 slagen per minuut begon ik stap voor stap, 1 km… ok, op weg naar de volgende, … muziek bij elke stap… 5 km… gaat goed… 10 km… bijna halverwege….15 km… ik begin om mijn spieren te voelen….20km het gejuich van het publiek verwelkomt de duizenden mensen die hier vandaag rennen. Allemaal met hun eigen verhaal. “Kom op Cheryl!” Wat heerlijk om op deze manier ontvangen te worden. Ik kom over de finish… opgelucht, blij, trots….en na een paar stappen begin ik te huilen. Zoveel emoties, het was zo’n moeilijke weg. Sommige dingen vergeet je niet en dat zijn degenen die je hart geraakt hebben op een pijnlijke manier maar ook op een buitengewoon mooie manier. Bedankt daarvoor!
Humble / Nederig
Life is so intruiging, simply because we don’t understand or can explain all things that happen to us. Lately I have had the amazing moments, arriving just when you think that life sucks. Just when you think that it’s not moving forward at all, an unexpected twist, a person, an event, gives life a turn for the better. Life keeps surprising me and it makes me feel humble and connected. Although I love exploring and knowing how things work, I feel that sometimes it is better not to understand. To leave it as it is. To accept, feel humble and be connected in a world that keeps our life so immensely facinating.
*********************************
Het leven is zo intrigerend, simpelweg omdat we niet alle dingen die ons overkomen begrijpen of kunnen verklaren. De laatste tijd heb ik mooie momenten gehad, net op het moment dat je denkt dat het leven klote is. Net als je denkt dat het helemaal niet vooruit gaat, geeft een onverwachte wending, een persoon, een gebeurtenis het leven een wending ten goede. Het leven blijft me verrassen en het geeft me een nederig en verbonden gevoel. Hoewel ik het heerlijk vind om dingen te onderzoeken en te weten hoe dingen werken, heb ik het gevoel dat het soms beter is om het niet te begrijpen. Om het te laten zoals het is. Accepteren, nederig voelen en verbonden zijn in een wereld die ons leven zo enorm boeiend houdt.
Siepel & Shallot / Siepel & Sjalotje
Today the onion is a widely used vegetable and seasoning and probably comes from central Asia, Iran or Afghanistan. In decorations and hieroglyphs of pyramids, the onion is often used as food and medicine for the journey to the afterlife.
Closer to home, in Ootmarsum, located in Twente, good quality onions used to be grown, which are called “siepels” here. On the market square the siepel lady proudly shows her yield and we can order siepel soup on the menu. During the walk through the picturesque town we pass many art galleries and beautiful, stylish houses. One house catches our eye. There is a door knocker on the door. However, not in the shape of a ring, a lion or a hand, no, this one is in the shape of the girl Sjalotje who tries to pull a siepel out of the ground. With every knock, Sjalotje pulls on siepel and they look forward to the opening of the front door. Time for a visit in Siepelstad.
****************************************
De ui is tegenwoordig een veelgebruikte groente en smaakmaker en komt waarschijnlijk uit midden-Azië, Iran of Afghanistan. In decoraties en hiërogliefen van piramides komt de ui veelvuldig voor als voedsel en medicijn voor tijdens de reis naar het hiernamaals.
Dichter bij huis, in Ootmarsum, gelegen in Twente, werden vroeger goede kwaliteit uien geteeld, die hier “siepels” genoemd worden. Op het marktplein toont het siepelvrouwtje trots haar opbrengst en op de menukaart kunnen we siepelsoep bestellen. Tijdens de wandeling door het pittoresque plaatsje passeren we velen kunstgalerijen en mooie, stijlvolle huizen. Eén huis trekt onze aandacht. Op de deur hangt een deurklopper. Echter niet in de vorm van een ring, een leeuw of een hand, nee deze is in de vorm van het meisje Sjalotje die probeert een siepel uit de grond te trekken. Met iedere klop trekt Sjalotje aan siepel en wordt er uitgekeken naar het opengaan van de voordeur. Tijd voor bezoek in Siepelstad.
Uitspraak in het Twents: “A’j extra smaak an’t etn wilt hebn, dan mö’j d’r nen Siepel deur doon.”
Achy breaky legs / Pijnlijke benen
Sometimes we plan to do things, but it doesn’t turn out that way. Life interferes. It happens to us all. For me, running a marathon is such a thing. However, giving up is not an option. Clinging to my bucket list item I find comfort in the saying of William Feather:”Success seems to be largely a matter of hanging on after others have let go.” So I fail, learn and try again.
Yesterday, after the summer rain had just given nature a shower, I went for my endurance training. Running besides the fields, it was silent. No people, no cars, just the sounds of nature. The rhythm of my pace came together with the sounds of the birds. I felt one with nature. No past and no future. Running to stand still. Running to be.
Today, my legs ache but my mind is at peace. Hopefully, I am on my way to the half marathon of Eindhoven on October 10th and a full marathon in spring 2022. When I envision crossing the finish line, I will remember all those days I ached and will enjoy the celebration of being. With thanks to your support.
******************************************
Soms zijn we van plan om dingen te doen, maar loopt het niet zoals gepland. Het leven komt tussenbeide. Het overkomt ons allemaal. Voor mij is het lopen van een marathon zoiets. Opgeven is echter geen optie. Vastklampend aan mijn bucketlist-item vind ik troost in de uitspraak van William Feather: “Succes lijkt grotendeels een kwestie van volhouden nadat anderen hebben losgelaten.” Dus ik faal, leer en probeer het opnieuw.
Gisteren, nadat de zomerregen de natuur een bui had gegeven, ging ik voor mijn duurtraining. Rennend langs de velden was het stil. Geen mensen, geen auto’s, alleen de geluiden van de natuur. Het ritme van mijn tempo viel samen met de geluiden van de vogels. Ik voelde me één met de natuur. Geen verleden en geen toekomst. Rennen om stil te staan. Hardlopen om te zijn.
Vandaag doen mijn benen pijn, maar is mijn geest rustig. Met een beetje geluk ben ik op weg naar de halve marathon van Eindhoven op 10 oktober en een hele marathon in het voorjaar van 2022. Als ik me voorstel hoe ik de finish passeer, dan zal ik me de dagen herinneren dat ik pijn had en genieten van zijn in het moment. Met dank aan jullie steun.
Going left / Links gaan
To go against the grain, to have a different opinion from the crowd, or to look different from usual, you have to stand firm. It takes guts, perseverance and self-confidence. For otherwise is unknown and needs communication and experience to be accepted and loved.
It is no different in the animal world. For example, 1 in 20,000 shaggy snails has a left-handed house while all the others 19,999 have a right-handed house. That makes it quite tough for the left-handed specimen, because it cannot mate with the right-handed specimens and so has to look for another rare left-handed specimen. How come they still exist at all? It seems that the snails with a left-handed shell also have advantages because they are better protected against predators, such as snakes (which are more difficult to crack the shell). It also seems that only one gene is responsible for determining the direction, so a mutation could easily cause left-handed houses.
Against our garage, hidden in the tall grass, I found a shaggy snail with a right-turning house that was recovering from its nighttime activities. An easy-to-crack snack for our hedgehogs or even to eat yourself. The snails, or petit-gris, are one of the few snail species that are cultivated as a delicacy. On the other hand, this right-handed copy has plenty of choice when it comes to a partner. Well, “every advantage has its disadvantage”, shall we say.
Nature paper Masaki et al. 2010:
https://www.nature.com/articles/ncomms1133
************************************
Om tegen de stroom in te gaan, een andere mening te hebben dan de menigte of anders uit te zien dan gebruikelijk, moet je stevig in je schoenen staan. Het vergt lef, doorzettingsvermogen en zelfvertrouwen. Want anders is onbekend en heeft communicatie en ervaring nodig om geaccepteerd en bemind te worden.
In de dierenwereld is het niet anders. Zo heeft 1 op de 20.000 segrijnslakken een linksdraaiend huisje terwijl alle andere 19.999 een rechtsdraaiend huisje hebben. Dat maakt het behoorlijk pittig voor het linksdraaiende exemplaar, want deze kan niet paren met de rechtsdraaiende exemplaren en moet dus op zoek naar een ander zeldzaam linksdraaiend exemplaar. Hoe komt het dan dat ze überhaupt nog bestaan? Het lijkt erop dat de slakken met een linksdraaiend huisje toch ook voordelen hebben doordat ze beter beschermd worden tegen predatoren, zoals slangen (die moeilijker het huisje kunnen kraken). Ook lijkt het erop dat er slechts één gen verantwoordelijk is voor het bepalen van de richting, waardoor een mutatie gemakkelijk voor linksdraaiende huisjes zou kunnen zorgen.
Tegen onze garage aan, verscholen in het hoge gras, trof ik een segrijnslak aan met een rechtsdraaiend huisje die bij aan het komen was van zijn nachtelijke activiteiten. Een makkelijk te kraken hapje voor onze egels of zelfs om zelf op te eten. De segrijnslakken, ofwel petit-gris, zijn een van de weinige slakkensoorten die gekweekt worden als delicatesse. Daarentegen heeft dit rechtsdraaiend exemplaar volop keuze als het om een partner gaat. Tja, “ieder voordeel heb zijn nadeel”, zullen we maar zeggen.
https://www.nemokennislink.nl/publicaties/linkse-slak-is-veilig-voor-hongerige-slang/
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/05/19/een-enkel-gen-bepaalt-de-draairichting-van-slakkenhuis/
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2016/11/08/sekspartner_voorlinkshuizigeslakjeremygevonden-1-2815038/
The small five / De kleine vijf
Spring! It was such a pleasure to be outside again! Sun, a breeze and a garden with flowers that were in full bloom, a squirrel who came to steal nuts and up in the air a couple of buzzards who started hunting together to feed the little ones.
In the evening we decided to walk through the meadow. The grass was high, ideal for a pheasant or a hare to hide in. At the bottom of the meadow we suddenly heard a rustle and out of nowhere we saw a fox leaping in perky leaps above the grass. Watch out Pheasant! We felt honored to see that. And that wasn’t all. A little later we walked to admire the old standard apple tree that looks fairytale with its thick trunk, holes and bumps. Suddenly an owl flew away. We think a tawny owl, the most common owl in the Netherlands. A grey, brown and white owl that skims across the meadow with irregular wing beats.
At the end of the evening, when the wood in the fire pit was still glowing, I almost forgot some things that were outside. I walked out in my mind when I saw a hedgehog walking along the stone wall in the grass. I went back inside to get a camera but the hedgehog was too quick for me, as were the fox, the owl, the squirrel and the buzzards. It was a day in which we were accompanied by the small five, a mini safari in our own country.
*******************************************************************************************************
Lente! Wat was het genieten om weer buiten te zijn! Zon, een briesje en een tuin met bloemen die volop in bloei stonden, een eekhoorn die nootjes kwam stelen en boven in de lucht een koppel buizerds die gezamenlijk de jacht openden om de kleintjes te voeden
In de avond besloten we nog even door de wei te lopen. Het gras stond hoog, ideaal voor een fazant of een haas om zich in te verstoppen. Onderaan de wei hoorden we ineens geritsel en zagen we uit het niets een vos in parmantige sprongen boven het gras uit springen. Pas op Fazant! We voelden ons vereerd om dat te mogen aanschouwen. En dat was nog niet alles. Even later liepen we de oude hoogstam appelboom te bewonderen die met zijn dikke stam, gaten en bulten sprookjesachtig aandoet. Plots vloog een uil weg. We denken een bosuil, de meest voorkomende uil in Nederland. Een grijs, bruin-witte uil die met onregelmatige vleugelslagen over de weide scheerde.
Aan het eind van de avond, toen het hout in de vuurkorf nog nagloeide vergat ik bijna nog wat spullen die buiten stonden. In gedachten liep ik naar buiten toen ik een egel in het gras langs de stenen muur zag lopen. Ik liep terug naar binnen om een fototoestel te halen maar de egel was me te snel af, net als de vos, de uil, de eekhoorn en de buizerds. Het was een dag waarin we vergezeld werden door de small five, een mini safari in eigen land.
Duno & Diversity / Duno & Diversiteit
The slogan of the trademark The North Face is: “Never stop exploring”. A saying I truely embrace. Exploring enables discovery of new, till then unknown people, things and places. I don’t know how it is for you guys, but I always feel so excited to discover, to learn and share these with the people around me. Here my latest explorations.
Duno
The estate Duno is a recreation area near the Nederrijn and located on a moraine.The estate is characterized by numerous trees, small pools and an azalea lane. Not so impressive as the memory lane in the Magnolia Plantation Gardens in Charleston, South Carolina, but certainly worthwhile a stroll when you are in the neighbourhood. Just sitting on a bench I had an encounter with a robin, just 3 feet away and observed a ladybug in hogweed. The singing of the birds in the background sang the tune of hope.
Diversity
Among the renovations currently taking place on the Leidseplein, one of the most famous places in Amsterdam, an impressive mural can be seen of Judith de Leeuw: “Diversity in Bureaucracy”. mural in which two Surinamese ballerinas dance among paper. It is a cheerful sight, illustrating the however sad message that bureaucracy makes life difficult, especially those of minorities.
***********************************************
De slogan van het handelsmerk The North Face is: “Never stop exploring”. Een gezegde dat ik echt omarm. Door te verkennen, kunnen nieuwe, tot dan toe onbekende mensen, dingen en plaatsen worden ontdekt. Ik weet niet hoe het voor jullie is, maar ik voel me altijd zo opgewonden om dit te ontdekken, te leren en te delen met de mensen om me heen. Hier mijn laatste verkenningen.
Duno
Het landgoed Duno is een recreatiegebied nabij de Nederrijn en gelegen op een stuwwal. Het landgoed kenmerkt zich door talrijke bomen, kleine poelen en een azalealaan. Niet zo indrukwekkend als de “memory lane” in de Magnolia Plantation Gardens in Charleston, South Carolina, maar zeker een wandeling waard als je in de buurt bent. Gewoon zittend op een bank had ik een ontmoeting met een roodborstje, op slechts een meter afstand, en zag ik een lieveheersbeestje in berenklauw. Het gezang van de vogels op de achtergrond zong de melodie van hoop.
Diversiteit
Onder de renovaties die momenteel plaatsvinden op het Leidseplein, een van de bekendste plekken in Amsterdam, is een indrukwekkende muurschildering te zien van Judith de Leeuw: “Diversity in Bureaucracy”. Een muurschildering waarop twee Surinaamse ballerina’s dansen tussen papier. Het is een vrolijk gezicht dat de droevige boodschap illustreert dat bureaucratie het leven, vooral dat van minderheden, moeilijk maakt.
Shadow
Shadow has fallen upon me
Shadow of I shape I don’t know
Here it covers like a blanket
Here it is a bit more cold
In the shade I see the beauty
In the shade I see your light
Shadow has fallen upon me
Shadow transforms in time
Here I observe your art
Here I feel your protection
In the shade I see you transcent
In the shade you go where I can’t follow
In loving memory of my sister Pamela Roumen ♡
Wiggle Wiggle
Every year, King Winter makes room for Sister Spring. In doing so, the cherry blossoms start to bloom, symbolizing a time of renewal, the fleeting nature of existence, the impermanence of beauty, the essence of the moment. Japan is famous for it’s cherry blossoms (“sakura”) bloom, which was recorded to be the earliest since 1200 years last week and are mostly cultivated trees with non-edible cherries. More close to home, I decided to visit the cherry tree in our meadow. Upon visiting the tree in full bloom, I heared zooming sounds all around me. Looking upwards, I saw hundreds, thousands of blossoms, waiting to be fertilized by bees. Upon hearing the zooming sounds, I could not prevent myself from testing my hearing senses. “Where is the bee?” Finding the bee, took me me a couple of seconds. However, keeping track of the bee, took a little bit more effort. The zooming sounds turned out to be originating from bumble-bees, who have a typical non-linear way of flying.
Persons who know me, know that I’m quite in for a challenge. Thus, I set myself a new one! Let’s catch the bumble bee in action, both fertilizing the cherry blossom as well as flying over the grasslands. The first one, was quite easy, but the latter took me at least an hour. It must have been a crazy sight…A women with her old winter jacket and hat on, looking through her camera with zoom lens, walking through the grass and going from left to right making pictures and talking to the bee: “Almost, stay still”. The result? Over 50 pictures of gras and blurry bees, but…also a few that are quite nice.
In addition, I made a video of an exhausted buff-tailed bumble-bee on the ground, wiggling with his body. It made me smile. Shake that boody:”Wiggle, wiggle”.
**********************************************
Elk jaar maakt Koning Winter plaats voor Zuster Lente. De kersenbloesems beginnen te bloeien en een tijd breekt aan van vernieuwing waarbij de kersenbloesem symbool staat voor de vluchtige aard van het bestaan, de vergankelijkheid van schoonheid, de essentie van het moment. Japan staat bekend om zijn kersenbloesems (‘sakura’), die vorige week de vroegste bloei kende sinds 1200 jaar. De Japanse kersenbomen zijn veelal gecultiveerde bomen met niet-eetbare kersen. Dichter bij huis besloot ik de kersenboom in onze wei te bezoeken. Toen ik de boom in volle bloei bezocht, hoorde ik overal om me heen zoemende geluiden. Toen ik naar boven keek, zag ik honderden, duizenden bloesems, wachtend op bevruchting door bijen. Bij het horen van de zoomgeluiden kon ik het niet laten om mijn gehoor te testen. “Waar is de bij?” Het vinden van de bij kostte me een paar seconden. Het kostte echter wat meer moeite om de bij in de gaten te houden. De zoemende geluiden bleken afkomstig te zijn van hommels, die een typische, niet-lineaire manier van vliegen hebben.
Mensen die mij kennen, weten dat ik van een uitdaging hou. Dus, stelde ik mezelf een nieuwe! Laten we de hommel in actie vastleggen, zowel bij het bevruchten van de kersenbloesem als bij het vliegen over het gras. De eerste was vrij gemakkelijk, maar de laatste kostte me zeker een uur. Het moet een gek gezicht zijn geweest … Een vrouw met haar oude winterjas en muts op, kijkend door haar camera met zoomlens, lopend door het gras en van links naar rechts foto’s makend en tegen de bij pratend: “Bijna, blijf stil”. Het resultaat? Meer dan 50 foto’s van gras en wazige bijen, maar… ook een paar die aardig zijn gelukt.
Daarnaast heb ik een video gemaakt van een uitgeputte aardhommel op de grond, wiebelend met zijn lichaam. Ik moest erom lachen. Schudden met die billen: “Wiggle, wiggle”.
Saying goodbye / Afscheid nemen
Every day we say goodbye. Goodbye to that day that will never come back. Goodbye to people and things that we no longer see and time that we can no longer turn back. Usually we don’t think about it that much. It is only when we have to say goodbye to people and things that we have had in our vicinity for a long time that it is difficult for us to say goodbye. At that point, it seems as if the ‘certainty’ is being taken from us. The things and the people we assume will be there the next day. Yet, it is not different than usual. Today I say goodbye to something familiar …. Tomorrow it’s your turn … And the day after tomorrow someone else says goodbye. Fortunately, we also welcome new things and people every day. Those who cannot replace what we have lost, but who have their own special value.
These days I say goodbye to my right breast. It is so well known that I can hardly imagine what it would be like to live without it. I make beautiful memories so that I can look back on them later and I look forward to the new things and people that I will meet in my life.
Written on February 3, 2018, two weeks before my mastectomy.
***********************************************
Iedere dag nemen we afscheid. Afscheid van die dag die nooit meer terug komt. Afscheid van mensen en dingen die we niet meer terug zien en tijd die we niet meer kunnen terugdraaien. Meestal staan we er niet zo bij stil. Pas als we afscheid moeten nemen van mensen en dingen die we lange tijd in onze nabijheid hebben gehad, valt het afscheid ons zwaar. Op dat moment lijkt het alsof de ‘zekerheid’ van ons wordt afgenomen. Datgene en diegenen waarvan we uitgaan dat ze er de volgende dag ook weer zullen zijn. Toch is het niet anders dan anders. Vandaag neem ik afscheid van iets bekends….Morgen bent u aan de beurt…En overmorgen een ander. Gelukkig heten we ook iedere dag weer nieuwe dingen en mensen welkom. Zij die niet kunnen vervangen wat we kwijt zijn, maar wel hun eigen speciale waarde hebben.
Deze dagen neem ik afscheid van mijn rechter borst. Het is zo bekend dat ik me haast niet kan voorstellen hoe het is om zonder te leven. Ik maak mooie herinneringen zodat ik er straks op kan terugkijken en ik kijk uit naar de nieuwe dingen en mensen die ik in mijn leven nog ga tegenkomen.
Geschreven op 3 Februari 2018, twee weken voor de borstamputatie.
Gift of the Nile / Geschenk van de Nijl
You may not be as supple as you used to be and you may become bald or the first gray hairs appear, but in general the aging sets in almost unnoticed. Perhaps just as well, otherwise we would be less able to enjoy birthdays and other celebrations and the pleasant circumstances that go with them.
At times we are aware that we are aging and are only part of a cycle. For example, my daughter spoke to me this morning with glittering eyes and asked, “Mom, do you want to hear the story of the gift of the Nile?” Sure I did. There was an explanation of flooding, fertile soil and irrigation …. I could only smile while listening. Decades ago I spoke to my parents in a similar way and told them about the peristaltic movements of the intestinal tract. Now, it is my turn as a parent to listen to my daughter’s newly acquired knowledge.
I am getting older and my daughter is the new generation. I am heading for my (late) summer days knowing that the spring of young people refreshes and renews. She leaves me with information and I channel and irrigate. The Nile inundates and therefore brings fertile soil for a new beginning.
Written on October 31, 2017.
**********************************************
Misschien ben je niet meer zo soepel als dat je was en misschien word je kaal of komen de eerste grijze haren tevoorschijn, maar over het algemeen doet de veroudering bijna onbemerkt zijn intrede. Wellicht maar goed ook, anders zouden we minder kunnen genieten van verjaardagen en andere feestvieringen en de fijne omstandigheden die daarbij horen.
Op sommige momenten zijn we er wel bewust van dat we verouderen en slechts onderdeel zijn van een cyclus. Zo sprak mijn dochter me vanochtend met glinsterogen aan en vroeg: “Mam, wil jij het verhaal horen van de gift van de nijl?” Tuurlijk wilde ik dat. Er volgde een uiteenzetting over overstroming, vruchtbare grond en irrigatie….Ik kon tijdens het luisteren alleen maar glimlachen. Tientallen jaren geleden heb ik mijn ouders op net zo’n wijze aangesproken en verteld over de peristaltische bewegingen van het darmkanaal. Nu, is het mijn beurt om als ouder te luisteren naar de net opgedane kennis van mijn dochter.
Ik word ouder en mijn dochter is de nieuwe generatie. Ik steven af op mijn (na)zomerdagen wetende dat de lente van jongeren verfrist en vernieuwd. Zij overlaat me met informatie en ik kanaliseer en irrigeer. De Nijl overstroomt en brengt juist daardoor vruchtbare grond voor een nieuw begin.
Geschreven op 31 Oktober 2017.
Sensations / Sensaties
Side effects are omnipresent. I don’t say too much about it. “Don’t complain but carry” is a saying. Nevertheless, side effects can stimulate your creativity and flexibility and there are also side effects that are not necessarily troublesome.
One side effect of the dexamethasone is also called ‘sensations’ by oncology nurses. During chemo, dexamethasone is injected intravenously, a medicine against nausea and inflammation. The dexa gives you tingling in your vagina that lasts for half a minute. A very special experience that could be quite pleasant in a different setting 😁. Recently, there was a 70-year-old couple whose woman got chemo and therefore also dexa. After a while she suddenly made the groaning sound: “oehhh ……. oehhhh”. Her husband looked at her with wide eyes. Then he turned to the nursing staff: “Do you have anything for at home?” For those who now think that in the morning when I take dexa I also ‘enjoy’ sensations, unfortunately …. it does not work with pills, only with the intravenous version.
Written on October 26th 2017, after the 4th chemotherapy with adriamycine/cyclofosfamide.
Bijwerkingen zijn alom aanwezig. Ik zeg er niet al te veel over. “Niet klagen maar dragen” zegt men wel eens. Toch kunnen bijwerkingen je creativiteit en flexibiliteit stimuleren en zijn er ook bijwerkingen die niet per se lastig zijn.
Een aparte bijwerking van de dexamethason wordt door de oncologieverpleging ook wel ‘sensations’ genoemd. Tijdens de chemo wordt dexamethason intraveneus ingespoten, een middel tegen de misselijkheid en ontstekingen. Van de dexa krijg je tintelingen bij je vagina die een half minuutje aanhouden. Een hele aparte ervaring die best prettig zou kunnen zijn in een andere setting 😁.
Laatst was er een echtpaar van 70 waarvan de vrouw chemo kreeg en dus ook dexa. Na een tijdje maakte ze plots het kreungeluid:” oehhh…….oehhhh”. Haar man keek haar met grote ogen aan. Vervolgens richtte hij zich tot de verpleging:”Heeft u ook wat voor thuis?”
Voor diegenen die nu denken dat ik in de ochtend als ik dexa slik ook zo ‘geniet’ van sensations, helaas….het werkt niet bij pillen, alleen bij de intraveneuze versie.
Geschreven op 26 Oktober 2017, na de 4e adriamycine/cyclofosfamide (AC)-kuur.
Queen Bee / Bijenkoningin
Both in POP music and in the bee kingdom, the queen bee (Queen B. is Beyoncé’s nickname) is doing well. She produces extensive offspring and lets the workers do the cleaning work and get the nectar so that she can do her only job. For the past few days of chemo, I have felt just like the Queen Bee; all around me hard work was done: cooking, tidying up, ironing, washing, while I only had to deal with one task, namely getting better. That was of course a luxurious position that I could also use very well. I was taken care of, slept for hours and put all my energy into that one task. Now that the task is almost over, I only notice that the life of the queen is a sequence of day and night rhythms. Without direct contact with the outside world she is dependent on others and she lives almost without variety … The variety that can give her life so much content and enrichment. After a few days of living as Queen Bee, I am now looking forward to living as a worker again, to seek adventure and to give substance to my existence. I’m excited!
Written 18 September 2017, after the second chemo)
***********************************************
De afgelopen chemo – dagen voelde ik me net als de Queen Bee; overal om me heen werd hard gewerkt: gekookt, opgeruimd, gestreken, gewassen, terwijl ik me maar met één taak bezig hoefde te houden, nl. beter worden. Dat was natuurlijk een luxe positie die ik ook heel goed kon gebruiken. Ik heb me laten verzorgen, heb uren geslapen en heb al mijn energie in die ene taak gestoken.
Zowel in de POP – muziek als in het bijenrijk heeft de bijenkoningin (Queen B. is de bijnaam van Beyoncé ) het goed voor elkaar. Ze zorgt voor omvangrijk nageslacht en laat de werksters het schoonmaakwerk doen en de nectar halen zodat zij haar enige taak kan vervullen
Nu die taak voor deze kuur er weer bijna opzit, merk ik pas dat het leven van de koningin een aaneenschakeling is van dag- en nachtritmes. Zonder direct contact met de buitenwereld is ze afhankelijk van anderen en leeft ze vrijwel zonder afwisseling…De afwisseling die haar leven zoveel inhoud en verrijking kunnen geven. Na een paar dagen leven als Queen Bee kijk ik nu uit om weer te leven als werkster, om het avontuur op te zoeken en inhoud te geven aan mijn bestaan. Ik heb er zin in!
(Geschreven 18 September 2017, na de 2e chemo)
There they go / Daar gaan ze
Enjoyed a wonderful, relaxing bath tonight. Washed my hair, dipped by body in the water and read pieces from a magazine. When I went through my hair again, my hands were full of small hairs…….swallow 😣. You know this moment will come, you have prepared for it, but when the moment comes, it still is a though moment. I have not tried to wash my hair gently. It makes no difference. I just surrendered to the moment. They are going now, only to grow back on later. A phase in which your belief in “the beauty within” is tested. Clumps of hair down the sink along with the shampoo. I followed them as they slowly disappeared. There they go…..
(Written Sept 9, 2017 after 1th breast cancer chemotherapy)
**********************************************
Vanavond genoten van een heerlijk, ontspannend bad. Mijn haren gewassen en lekker mijn lichaam ondergedompeld en stukken uit een tijdschrift gelezen. Toen ik nog eens door mijn haren ging zaten mijn handen vol met kleine haren………slik 😣
Je weet dat het moment komt, je hebt je erop voorbereid, maar als het moment daar is blijft het slikken. Ik heb niet geprobeerd om zachtjes te wassen. Dat heeft toch geen zin. Ik heb me maar overgegeven aan het moment. Ze gaan er nu af om er straks weer aan te groeien. Een fase waarin je geloof in de ‘schoonheid van binnen’ op de proef wordt gesteld. Bosjes haren samen met de badedas door de gootsteen. Ik heb ze nagekeken. Daar gaan ze….
(Geschreven 9 Sept 2017 na de 1e chemokuur voor borstkanker)
Welcome to Cheryl Roumen’s website! 