One step at a time / stap voor stap

It is strange, but sometimes we forget how it was to do activities that we used to do. We forget about the technique, the effort and sometimes the pain or pleasure involved as well.

Standing at the start of the half marathon of Eindhoven, after breast cancer treatment and after not having done a run in five years (treatment + COVID-19), I was nervous. What could my body handle? Would I be able to keep the pace?

With a heart rate of 174 beats per minute, I took one step at a time, 1km… ok, towards the next, …music accompanying each step… 5km… going ok… 10 km…..almost halfway….15km…I start to feel my muscles….20km the cheering of the crowd welcomes the thousands of people running here today. All of them with their own story. “Come on Cheryl!” How wonderful to be welcomed this way. I cross the finish line… relieved, glad, proud….and after a few steps I start to cry. So many emotions, it’s been such a difficult road. Some things you don’t forget and that are the ones that struck your heart in a painful manner but also in an utterly beautiful manner. Thank you for that!

********************************

Het is vreemd, maar soms vergeten we hoe het was om activiteiten te doen die we vroeger deden. We vergeten de techniek, de inspanning en soms ook de pijn of het plezier.

Staande aan de start van de halve marathon van Eindhoven, na behandeling van borstkanker en na vijf jaar niet meer te hebben gelopen (behandeling + COVID-19), was ik nerveus. Wat kan mijn lichaam aan? Zou ik het tempo kunnen volhouden?

Met een hartslag van 174 slagen per minuut begon ik stap voor stap, 1 km… ok, op weg naar de volgende, … muziek bij elke stap… 5 km… gaat goed… 10 km… bijna halverwege….15 km… ik begin om mijn spieren te voelen….20km het gejuich van het publiek verwelkomt de duizenden mensen die hier vandaag rennen. Allemaal met hun eigen verhaal. “Kom op Cheryl!” Wat heerlijk om op deze manier ontvangen te worden. Ik kom over de finish… opgelucht, blij, trots….en na een paar stappen begin ik te huilen. Zoveel emoties, het was zo’n moeilijke weg. Sommige dingen vergeet je niet en dat zijn degenen die je hart geraakt hebben op een pijnlijke manier maar ook op een buitengewoon mooie manier. Bedankt daarvoor!